Σημαντικότερες φυσικές ομορφιές που μπορεί ο επισκέπτης να συναντήσει στο ταξίδι της γνωριμίας του με τη Λευκάδα είναι:

Η Γύρα: στενή λωρίδα λευκής αμμουδιάς μήκους 7 χλμ., που αγκαλιάζει τη λιμνοθάλασσα στο βόρειο σημείο του νησιού, κάνοντας το τοπίο μοναδικό. Ξεκινά πίσω σχεδόν από το κάστρο της Αγίας Μαύρας δημιουργώντας την Αμμόγλωσσα και φτάνει έως την άλλη άκρη, πέρα από την πόλη.

Η Λιμνοθάλασσα στην πόλη της Λευκάδας

Η Λιμνοθάλασσα στην πόλη της Λευκάδας και η Λιμνοθάλασσα των Στενών αποτελούν τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Έχουν ενταχθεί στο δίκτυο ΝΑTURA 2000 ως προστατευόμενες περιοχές με ιδιαίτερη οικολογική σημασία. Η περιοχή της Λιμνοθάλασσας στην πόλη της Λευκάδας παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον ως μεταναστευτικός σταθμός πουλιών, χαρακτηρισμένος από τη συνθήκη RAMSAR ως υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας. Εκεί συναντά κανείς πολλά και σπάνια είδη πουλιών όπως κύκνους ερωδιούς, καλημάνες, διάφορα είδη γλάρων, παπιών και χηνών. Μέσα στη λιμνοθάλασσα υπάρχει το ιβάρι, ιχθυοκαλλιέργειες με ειδικές, παραδοσιακές καλαμωτές, όπου τα ψάρια ζουν και μεγαλώνουν σε φυσικές συνθήκες.

O ελαιώνας: Στα βόρεια της πόλης της Λευκάδας απλώνεται ο ελαιώνας, με υπεραιωνόβιες ελιές. Όταν πρωτοήρθαν οι Τούρκοι στο νησί υπήρχαν ήδη γύρω στα 8500 ελαιόδεντρα, τόσο στον κάμπο της Λευκάδας, όσο και στα χωριά Απόλπαινα, Φρύνι και Άγιο Νικήτα. Οι Ενετοί που επέστρεψαν το 1684 έκαναν υποχρεωτική τη φύτευση ελαιοδέντρων. Έτσι οι Ενετοί θέλησαν να αντισταθμίσουν τη ζημιά που προκάλεσαν στους κατοίκους καταστρέφοντας τη ναυτιλία και το εμπόριο, μεταφέροντας την πόλη μακριά από το κάστρο κι επιβάλλοντας βαριά φορολογία. Κι ακόμα, αντικαθιστώντας τα σιτηρά, που μέχρι τότε σπέρνονταν στον κάμπο με τις ελιές, κρατούσαν τους κατοίκους σε μειονεκτική θέση για να τους ελέγχουν προμηθεύοντας τους οι ίδιοι το σιτάρι.

Τα Πευκούλια: Μετά το χωριό Τσουκαλάδες και στο δρόμο προς τον Άγιο Νικήτα οι ελιές αντικαθίστανται από ένα δάσος με πεύκα. Είναι τα λεγόμενα Πευκούλια που καλύπτουν όλη την περιοχή αυτή και φτάνουν έως τη θάλασσα, καταλήγοντας σε μια μεγάλη αμμώδη που ονομάζεται κι αυτή Πευκούλια.

Οι Αλυκές: Από την άλλη πλευρά, προς τα ανατολικά, εξώ από την πόλη της Λευκάδας υπάρχουν οι αλυκές της πόλης. Έχουν πάψει να λειτουργούν από το 1947, αλλά μαζί με τις Αλυκές Αλέξανδρου που βρίσκονται κοντά στον όρμο και το λιμάνι Δρέπανο, αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του τόπου, που πρέπει να διαφυλαχθεί. Οι πρώτες αλυκές κατασκευάστηκαν από Φράγκους, του Τόκκους, στις αρχές του 15ου αιώνα και είχαν έκταση 500 στρέμματα. Αποτελούνταν από 26 αλοπήγια ή τηγάνια. Επί Ενετών οι αλυκές αυτές τροφοδοτούσαν με αλάτι την πιάτσα της Βενετίας και από εκεί όλες τις αγορές της βόρειας Ιταλίας και της Κεντρικής Ευρώπης. Οι δεύτερες αλυκές δημιουργήθηκαν από τους Ενετούς του Μοροζίνι το 1684 σε έκταση 50 στρεμμάτων με 34 τηγάνια. Οι αλυκές της Λευκάδας έδιναν μεγάλες ποσότητες και καλή ποιότητα αλατιού. Προφυλαγμένες από το κύμα, ήταν ανοιχτές περιοχές με μεγάλη ηλιοφάνεια και ξηρό καλοκαίρι. Το θαλασσινό νερό εξατμιζόταν γρήγορα και άφηνε το αλάτι στον πυθμένα του τηγανιού, έμενε λίγες μέρες και μετά μεταφερόταν στους ώμους και στα κεφάλια εργατών και εργατριών στο μεγάλο κεντρικό σωρό για επεξεργασία και συλλογή στα τέλη Αυγούστου. Ήταν σκληρή κι επικίνδυνη δουλειά για τις εργάτριες που κουβαλούσαν ξυπόλητες πάνω τους 25 με 30 κιλά.

Το Δάσος των Σκάρων: ένα σημαντικό μνημείο της φύσης στην περιοχή αυτή είναι το δάσος των Σκάρων. Αυτό το δάσος διαθέτει σπάνια χλωρίδα με ένα δυσεύρετο είδος δρυός. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που αναφέρουν ότι το δάσος αυτό ήταν ιδιοκτησία του Τούρκου Αχμέτ Αγά, επί τουρκοκρατίας, ο οποίος το πούλησε αντί ενός ευτελούς ποσού στους ιερείς της Μονής Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους.

Τουριστικός  Οδηγός                  

    Tourist  Guide